Ella en de mieren

Zoetie mist haar mama. Op de eerste schooldag, of als er een monster onder haar bed zit. En ook als ze een goed rapport heeft, niet als ze een slecht rapport heeft. Maar vooral als ze wil weten of haar mama haar eigenlijk nog wel graag ziet.

“Als ik mijn mama mis, leg ik een plaatje op met de muziek van Ella Fitzgerald. Skap, wabbe die doe, skiboe wa hee!!! Dat vond mijn mama zo mooi. Dan is mijn mama er weer. Dan voel ik haar grote vleugels rond mij. Dan hoor ik haar weer vertellen. Het verhaal over Ella en de mieren.”

Aan het woord is een meisje dat, net zoals Ella Fitzgerald, haar mama verliest op jonge leeftijd.

Om zichzelf te troosten legt ze de lievelingsplaatjes op van haar moeder: swingnummers en melancholische ballades van Ella Fitzgerald. Zo wekt ze zowel haar dansende mama als Ella Fitzgerald tot leven. De levens en gevoelens van het meisje en Ella vermengen. Elk hebben ze hun eigen verdriet en elk vinden ze veerkracht. Niet enkel herinneringen helpen daarbij, maar ook rituelen en bovenal muziek, dans en (imaginaire) vriendschap.