Vogelvlucht

Ik zie ik zie wat jij niet ziet en het is… groen.
Een helm?
Nee.
Een verroeste kogelhuls?
Nee.
Een afgeknapte rupsband van een tank?
Nee.
De tank zelf?
Ja!

Twee kinderen zitten vast in een gebouw, gevangen tussen vier muren. Ze zijn halsoverkop naar hier gevlucht toen de kogels begonnen te vliegen toen de straat waarin ze speelden, veranderde in een hoop puin door de bommen. 

Het maakt niet uit, ze zijn het gewoon. 

Maar dan vinden ze een nest jonge vogeltjes. 

De moeder is net tegen het raam gevlogen en beweegt niet meer. 

Ze moeten iets doen. 

De beestjes mogen niet doodgaan. 

Ze zullen ervoor zorgen. 

Koste wat het kost! 

Vertrekkend vanuit een kinderlijk naïeve kijk op de wereld vertelt Speelman het universele verhaal van twee kinderen die altijd en overal blijven spelen, blijven hopen, blijven dromen. Met veel symboliek, fabelachtige videobeelden en speels theater wil Speelman op een luchtige manier de deur openzetten tot een dialoog, met elkaar én met de ander. Een dialoog die Speelman zelf begeleidt en stuurt in een bijhorende filosofische workshop. In kleine groepjes wordt gewerkt en gefilosofeerd over thema’s uit de voorstelling. 

Op deze manier wil Speelman haar publiek heel even laten stilstaan bij een aantal moeilijker bespreekbare onderwerpen uit ons dagelijks leven, zonder daarin de luchtigheid van de voorstelling te verliezen.